Η ΕΝΟΠΛΗ ΑΝΤΙΪΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΠΑΛΗ - ΟΥΛΡΙΚΕ ΜΑΪΝΧΟΦ

(το παρακάτω κείμενο βρίσκεται στο βιβλίο του Τομ Βαγκ ‘η ομάδα Μπάαντερ - Μάινχοφ’, εκδόσεις Ελεύθερος Τύπος. Τα συντακτικά λάθη που έχει το κείμενο, οφείλονται σε κακή μεταφραστική δουλειά και δεν είναι στο χέρι μας να κάνουμε όλες τις απαραίτητες διορθώσεις.)

Η ΕΝΟΠΛΗ ΑΝΤΙΪΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΠΑΛΗ

ΟΜΙΛΙΑ Της ΜΑΙΝΧΟΦ

Στις φυλακές Μόαμπιτ, επ’ ευκαιρίας της δραπέτευσης του Μπάαντερ από την φυλακή

Δυτική Γερμανία: μεταφασιστικό κράτος, καταναλωτές, κουλτούρα, μητροπολιτικός σωβινισμός, μαζική χειραγώγηση μέσω την ΜΜΕ, ψυχολογικός πόλεμος, σοσιαλδημοκράτες. Το αντάρτικο είναι μια πολιτικοστρατιωτική οργάνωση μέσα στην παρανομία. Αγωνίζεται ευθυγραμμισμένο με τον διεθνισμό, την διεθνή των απελευθερωτικών κινημάτων, διεξάγοντας πόλεμο ενάντια στον ιμπεριαλισμό στον Τρίτο Κόσμο και στις μητροπόλεις. Τα απελευθερωτικά αυτά κινήματα αποτελούν την πρωτοπορία του αγωνιζόμενου ένοπλα παγκόσμιου προλεταριάτου.

Η πραγματικότητα δεν μπορεί να νοηθεί παρά με τρόπο υλιστικό, που συνδέεται με τον αγώνα – τον ταξικό αγώνα. Η επαναστατική δράση – με όποιον τρόπο κι αν διεξάγεται – θα πρέπει πάντα να είναι κατανοητή απ’ τις μάζες. Τα λόγια είναι ανούσια, η οργή δεν είναι όπλο, απαιτεί δράση.

Ο αντάρτης δεν έχει κάποια πάγια άποψη, καμία βάση απ’ την οποία να λειτουργεί. Όλα είναι σε συνεχή κίνηση, το ίδιο κι ο αγώνας. Ο αγώνας πηγάζει απ’ την κίνηση και είναι κι ο ίδιος εν κινήσει. Εκείνο που μετράει είναι ο σκοπός. Ο αντάρτης συλλαμβάνει την ταξική πάλη ως βασική αρχή της Ιστορίας και ως πραγματικότητα, στην οποία θα υλοποιηθεί η προλεταριακή πολιτική.

Οι αντάρτες κι οι αντάρτισσες είναι οι νέοι άνθρωποι μιας νέας κοινωνίας, της οποίας ο αντάρτης είναι το «πρωτογενές κύτταρο», λόγω ταυτότητας δύναμης, υποκειμενικότητας, σταθερής διαδικασίας, μάθησης και δράσης (σε αντίθεση προς την θεωρία). Έτσι, αντάρτικο σημαίνει συλλογική διαδικασία μάθησης με σκοπό την «κολεκτιβοποίηση» του ατόμου, έτσι ώστε αυτό να συνεχίσει την συλλογική μάθηση. Η πολιτική κι η στρατηγική ενυπάρχουν σε κάθε επιμέρους αντάρτη.

Η ένοπλη αντιιμπεριαλιστική πάλη και η αμυντική θέση της αντεπανάστασης στον ψυχολογικό της πόλεμο ενάντια στον λαό

Η Αντιιμπεριαλιστική Πάλη

Η αντιιμπεριαλιστική πάλη, αν δεν πρόκειται απλά για μια φράση, αποβλέπει στην καταστροφή του συστήματος των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων – από πολιτική, οικονομική και στρατιωτική άποψη – των πολιτιστικών θεσμών μέσω των οποίων ο ιμπεριαλισμός προσφέρει ομοιογένεια στις κυρίαρχες ελίτ και τα συστήματα επικοινωνίας, για την ιδεολογική του επικυριαρχία.

Στρατιωτική καταστροφή του ιμπεριαλισμού σημαίνει σε διεθνές επίπεδο: καταστροφή των στρατιωτικών συμμαχιών των ΗΠΑ σ’ ολόκληρο τον κόσμο, στην Γερμανία: καταστροφή του ΝΑΤΟ και της Μπούντεσβέρ, σε εθνικό επίπεδο: καταστροφή των ένοπλων σχηματισμών του κρατικού μηχανισμού, που ενσαρκώνουν το μονοπώλιο της βίας της άρχουσας τάξης, την εξουσία της μέσα στο κράτους, την αστυνομία και τις μυστικές υπηρεσίες.

Οικονομικά: σημαίνει την καταστροφή των κρατικών και μη κρατικών γραφειοκρατικών οργανώσεων και δομών εξουσίας – κόμματα, συνδικάτα, ΜΜΕ – που εξουσιάζουν τον λαό.

Ο Προλεταριακός Διεθνισμός

Ο αντιιμπεριαλιστικός αγώνας εδώ δεν είναι και δεν μπορεί να είναι εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας – η ιστορική του προοπτική δεν είναι ο σοσιαλισμός σε μία μόνο χώρα. Στις διεθνείς οργανώσεις του κεφαλαίου, στις παγκόσμιας κλίμακας στρατιωτικές συμμαχίες του ιμπεριαλισμού των ΗΠΑ, στην συνεργασία της αστυνομίας, και των μυστικών υπηρεσιών, στις διεθνείς οργανώσεις κυρίαρχων ελίτ μέσα στην σφαίρα εξουσίας του ιμπεριαλισμού των ΗΠΑ, αντιτάσσουμε, απ’ την πλευρά μας, την πλευρά του προλεταριάτου, της επαναστατικής ταξικής πάλης, του απελευθερωτικού αγώνα των λαών του Τρίτου Κόσμου, των ανταρτών πόλεων στις μητροπόλεις του ιμπεριαλισμού, τον προλεταριακό διεθνισμό.

Από την εποχή της Παρισινής Κομμούνας, είναι προφανές ότι η απόπειρα ενός λαού, σ’ ένα ιμπεριαλιστικό κράτος, ν’ απελευθερωθεί σε εθνικό επίπεδο, θα προκαλέσει την εκδίκηση, την ένοπλη επέμβαση και το θανάσιμο μίσος της αστικής τάξης όλων των άλλων ιμπεριαλιστικών κρατών.

«Ένας λαός που καταπιέζει τους άλλους δεν μπορεί να χειραφετηθεί», είπε ο Μαρξ. Οι αντάρτες πόλεων, η RAF (Τμήμα Κόκκινος Στρατός) εδώ, οι Ερυθρές Ταξιαρχίες στην Ιταλία, η UNITED PEOPLES LIBERATION στις ΗΠΑ, αντλούν την στρατιωτική τους σημασία από το γεγονός ότι μπορούν, σε συμμαχία με τους απελευθερωτικούς αγώνες των λαών του Τρίτου Κόσμου και σε αλληλεγγύη προς αυτούς, να επιτίθενται στον ιμπεριαλισμό από τα νώτα, εδώ, απ’ όπου εξάγει τα στρατεύματά του, τα όπλα του, το εκπαιδευτικό του προσωπικό, την τεχνολογία του, τα συστήματα επικοινωνίας του, τον πολιτιστικό του φασισμό, για την καταστολή και την εκμετάλλευση των λαών του Τρίτου Κόσμου,. Αυτό είναι το στρατηγικό πεπρωμένο του αντάρτη πόλεων, να προωθήσει, στα νώτα του ιμπεριαλισμού, κατά την διάρκεια μιας μακράς διαδικασίας, το αντάρτικο, την ένοπλη αντιιμπεριαλιστική πάλη, τον λαϊκό πόλεμο, διότι η παγκόσμια επανάσταση σίγουρα δεν είναι θέμα ημερών, εβδομάδων, μηνών, ούτε θέμα εξεγέρσεων λίγων λαών, όχι βραχύχρονη διαδικασία, ούτε κατάληψη του κρατικού μηχανισμού, όπως φαντάζονται ή μάλλον υποστηρίζουν διάφορα ρεβιζιονιστικά κόμματα και ομάδες, εφόσον στην πραγματικότητα δεν φαντάζονται τίποτα.

Για τον όρο «Εθνικό Κράτος»

Στις μητροπόλεις, ο όρος «εθνικό κράτος» είναι κάτι φανταστικό, που δεν έχει πλέον καμία βάση μέσα στην πραγματικότητα των κυρίαρχων τάξεων, της πολιτικής τους και της δομής εξουσίας τους, που δεν έχει κανένα ισοδύναμο ακόμη και στις γλωσσικές διαφοροποιήσεις εφόσον εκατομμύρια μετανάστες εργάτες μπορούν να βρεθούν στα πλούσια κράτη της Δ. Ευρώπης. Μέσω, μάλλον, της διεθνοποίησης του κεφαλαίου, των ΜΜΕ, των αλληλεξαρτήσεων της οικονομικής ανάπτυξης, της διεύρυνσης της ΕΟΚ, της κρίσης, γεννιέται στην Ευρώπη ένας προλεταριακός διεθνισμός ακόμη και στο υποκειμενικό επίπεδο, έτσι, οι μηχανισμοί εκείνης της ένωσης απεργάζονταν επί χρόνια την καταστολή τον έλεγχο και την θεσμοποίησή του.

Ο μύθος του εθνικού κράτους, στον οποίο προσκολλώνται οι ρεβιζιονιστικές ομάδες με τις οργανωτικές τους μορφές, συνδυάζεται με τον εκ μέρους τους φετιχισμό της νομιμότητας, τον φιλειρηνισμό τους, τον μαζικό οπορτουνισμό τους. Έχουμε εναντίον τους όχι μόνον το γεγονός ότι μέλη των ομάδων αυτών προέρχονται από την μικροαστική τάξη, αλλά κυρίως το ότι η πολιτική και η οργανωτική τους δομή αναπαράγει την ιδεολογία της αστικής τάξης, προς την οποία ήταν ανέκαθεν ξένος ο προλεταριακός διεθνισμός, τάξης η οποία οργανώνεται πάντα – και αυτό δεν επηρεάζεται διόλου από την ταξική θέση και τις συνθήκες αναπαραγωγής της – συμπληρωματικά προς την εθνική αστική τάξη, την άρχουσα τάξη, μέσα στο κράτος.

Το επιχείρημα ότι οι μάζες δεν είναι ακόμα έτοιμες δεν θυμίζει στην RAF, τους συλληφθέντες επαναστάτες, οι οποίοι βρίσκονται στην απομόνωση, σε ειδικά τμήματα των φυλακών και όσους ζουν στην παρανομία, παρά τα επιχειρήματα των αποικιοκρατικών γουρουνιών στην Αφρική και την Ασία επί 70 ολόκληρα χρόνια: οι μαύροι λαοί, αγράμματοι, σκλάβοι, οι αποικιοκρατούμενοι, βασανισμένοι, καταπιεσμένοι, πεινασμένοι, οι λαοί υποφέρουν υπό την αποικιοκρατία, ο ιμπεριαλισμός δεν ήταν ακόμη έτοιμος να πάρει στα χέρια του την γραφειοκρατία τους, την εκβιομηχάνισή τους, το εκπαιδευτικό τους σύστημα, το μέλλον τους ως ανθρώπινα όντα. Αυτό είναι το επιχείρημα ανθρώπων που ανησυχούν για τις θέσεις εξουσίας τους, που ενδιαφέρονται να εξουσιάσουν ένα λαό κι όχι για έναν αγώνα χειραφέτησης και απελευθέρωσης.

Το Αντάρτικο Πόλεων

Η ενέργεια μας στις 14 του Μάη το 1970 (Η απελευθέρωση του Αντρέας Μπάαντερ από την φυλακή) είναι και παραμείνει η παραδειγματική ενέργεια του αντάρτικου πόλεων. Συνδυάζει όλα τα στοιχεία της ένοπλης αντιιμπεριαλιστικής πάλης, ήταν η απελευθέρωση ενός κρατούμενου από την αρπαγή του κρατικού μηχανισμού. Ήταν μια αντάρτικη ενέργεια, η ενέργεια μιας ομάδας, η οποία μετατράπηκε σε πολιτικοστρατιωτικό πυρήνα, λόγω της απόφασης να πραγματοποιήσει την ενέργεια αυτή. Ήταν η απελευθέρωση ενός επαναστάτη, ενός στελέχους, απαραίτητου για την οργάνωση του αντάρτικου πόλεων – όχι επειδή απλώς κάθε επαναστάτης χρειάζεται για την επανάσταση, αλλά επειδή, ακόμα και τότε, ενσωμάτωνε όλα όσα χρειάζονταν για να καταστεί εφικτή η πολιτικοστρατιωτική επίθεση του αντάρτικου κατά του ιμπεριαλιστικού κράτους: αποφασιστικότητα, θέληση για δράση, ικανότητα αυτοκαθορισμού αποκλειστικά και μόνον μέσω των σκοπών, παράλληλα με την διατήρηση της συνεχούς διαδικασίας συλλογικής μάθησης της ομάδας, ασκώντας ευθύς εξαρχής την ηγεσία ως συλλογική ηγεσία και αναθέτοντας στο σύνολο τις διαδικασίες μάθησης κάθε ατόμου.

Η ενέργεια αυτή ήταν παραδειγματική διότι η αντιιμπεριαλιστική πάλη αφορά την απελευθέρωση κρατουμένων, ως τέτοιων, από την φυλακή, την οποία το σύστημα πάντοτε προόριζε για όλες τις εκμεταλλευόμενες και καταπιεζόμενες ομάδες ανθρώπων και χωρίς άλλη ιστορική προοπτική εκτός από τον θάνατο, τον τρόμο, τον φασισμό και την βαρβαρότητα, από τα δεσμά της ολικής αλλοτρίωσης και αυτοαλλοτρίωσης, από τον πολιτικό και υπαρξιακό στρατιωτικό νόμο όπου οι άνθρωποι εξαναγκάζονται να ζουν υπό τον ζυγό του ιμπεριαλισμού, της καναταλωτικής κουλτούρας των ΜΜΕ και των μηχανισμών ελέγχουν της άρχουσας τάξης, εξαρτημένοι από την αγορά και τον κρατικό μηχανισμό.

Το αντάρτικό - όχι μόνον εδώ - το ίδιο συνέβη στην Βραζιλία, την Ουρουγουάη, την Κούβα και με τον Τσε στην Βολιβία - γεννιέται πάντα εκ του μηδενός, η πρώτη φάση της δημιουργίας του είναι και η δυσκολότερη, στο μέτρο που προέρχεται από την αστική τάξη, που εκπορνεύεται από τον ιμπεριαλισμό και την αποικιοποιημένη από την πρώτη προλεταριακή τάξη, δεν προσφέρει τίποτα χρήσιμο στον αγώνα. Υπάρχει μια ομάδα συντρόφων που αποφάσισε να αναλάβει δράση, να ξεφύγει από το επίπεδο του λήθαργου, του βερμπαλιστικού ριζοσπαστισμού, των στρατιγικών συζητήσεων, που γίνεται όλο και πιο επουσιώδες και να πολεμήσει. Λείπουν όμως ακόμα τα πάντα - όχι μόνον όλα τα μέσα, το μόνο που γίνεται ολοφάνερο στο σημείο αυτό είναι τι είδους άνθρωπος είναι ο καθένας. Ανακαλύπτεται το μητροπολιτικό άτομο, προϊόν της διαδικασίας αποσύνθεσης, ενός θανατηφόρου, ψεύτικου, αλλοτριωμένου περιβάλλοντος, της ζωής μέσα στο σύστημα - εργοστάσιο, γραφείο, σχολείο, παννεπιστήμιο, ρεβιζιονιστικές ομάδες, μαθητεία και προσωρινή εργασία. Οι συνέπειες του διαχωρισμού επαγγελματικής και ιδιωτικής ζωής, φανερώνουν εκείνες της διαίρεσης της εργασίας σε διανοητική και χειρωνακτική, της αχρηστίας στην οποία περιπίπτεις μέσα σε ιεραρχικά οργανωμένες εργασιακές διαδικασίες, της ψυχικής παραμόρφωσης που προκαλεί η καταναλωτική κοινωνία η οποία έχει βυθιστεί στην παρακμή και την στασιμότητα.

Αλλά αυτό είμαστε εμείς, δηλαδή, από που προερχόμαστε: γαλουχημένοι με τις διαδικασίες εξόντωσης και καταστροφής μέσα στην μητροπολιτική κοινωνία, τον πόλεμο όλων εναντίον όλων, τον ανταγωνισμό όλων, το σύστημα να κυβερνά με τον τρόμο και την πίεση για μεγαλύτερη παραγωγικότητα, το παιχνίδι του ενός σε βάρος όλων των άλλων, τον διαχωρισμό των ανθρώπων σε άνδρες και γυναίκες, νέους και γέρους, υγιείς και ασθενείς, ξένους και ντόπιους και την πάλη για τη φήμη, ιδού από που προερχόμαστε: από την απομόνωση της προαστιακής κατοικίας, του θλιβερού τσιμέντου, των δημόσιων ορφανοτροφείων, των ασύλων που θυμίζουν φυλακές και των ειδικών τμημάτων των φυλακών. Από την πλύση εγκεφάλου μέσω των ΜΜΕ, του καταναλωτισμού, της σωματικής τιμωρίας, της ιδεολογίας της μη βίας, από την κατάθλιψη, την αρρώστεια, την υποβάθμιση, την προσβολή και την ταπείνωση του ατόμου, όλων των εκμεταλλευόμενων υπό τον καπιταλισμό. Μέχρις ότου να συνειδητοποιήσουμε ότι η μιζέρια του καθένα από μας καθιστά αναγκαία την απελευθέρωση από τον ιμπεριαλισμό, την αντιιμπεριαλιστική πάλη και να κατανοήσουμε ότι δεν έχουμε τίποτα να χάσουμε, καταστρέφοντας το σύστημα αυτό, αλλά να κερδίσουμε τα πάντα με την ένοπλη πάλη: συλλογική απελευθέρωση, ζωή, ανθρωπιά, υπόσταση, ότι η υπόθεση του λαού, των μαζών, των εργατών στην αλυσίδα παραγωγής, των ανέργων, των φυλακισμένων, των μαθητευόμενων, των φτωχότερων μαζών εδώ και των απελευθερωτικών κινημάτων στον Τρίτο Κόσμο, είναι και δική μας υπόθεση. Το μέλημά μας, η ένοπλη αντιιμπεριαλιστική πάλη, είναι και μέλημα των μαζών και αντιστρόφως - ακόμα κι αν αυτό μπορεί και να αποδειχθεί αληθινό μόνο κατά την διάρκεια μιας μακρόχρονης ανάπτυξης της πολιτικοστρατιωτικής επίθεσης του αντάρτικου, της εξαπόλυσης του λαϊκού πολέμου.

Αυτή είναι η διαφορά μεταξύ αληθινά επαναστατικής και φαινομενικά επαναστατικής, αν και στην πραγματικότητα, οππορτουνιστικής πολιτικής: η αντίληψη μας στηρίζεται στην αντικειμενική κατάσταση, στις αντικειμενικές συνθήκες, στην πραγματική κατάσταση του προλεταριάτου, των μαζών στις μητροπόλεις - που συμπεριλαμβάνει το ότι οι άνθρωποι, ανεξαρτήτως υλικής κατάστασης, είναι μέσα στην αρπαγή και υπό τον έλεγχο του συστήματος από κάθε άποψη και ότι η οππορτουνιστική οπτική στηρίζεται στην αλλοτριωμένη συνείδηση του προλεταριάτου - στηριζόμαστε στο γεγονός της αλλοτρίωσης το οποίο γεννά την αναγκαιότητα της απελευθέρωσης. “Δεν υπάρχει κανένας λόγος” έγραφε ο Λένιν το 1916, σε αντίθεση προς τον αποστάτη Κάουτσκυ, “να θεωρήσουμε ως δεδομένο το ότι η πλειοψηφία των προλετάριων θα μπορούσε να ενωθεί μέσα σε οργανώσεις. Κατα δεύτερο λόγο - κι αυτό είναι το σημαντικότερο - το ζήτημα δεν έγκειται τόσο πολύ στον αριθμό των μελών μιας οργάνωσης, αλλά στην πραγματική, αντικειμενική σημασία της πολιτικής της: εκπροσωπεί την πολιτική των μαζών, την απελευθέρωση των μαζών από τον καπιταλισμό ή μήπως εκπροσωπεί τα συμφέροντα της μειοψηφίας, σε αρμονία με τον καπιταλισμό; Δεν μπορούμε και κανένας δεν μπορεί να υπολογίσει επακριβώς πιο τμήμα του προλεταριάτου ακολουθεί και θα ακολουθεί τους σοσιαλσωβινιστές και τους οππορτουνιστές. Μόνον ο αγώνας θα το καθορίσει αυτό τελικά, είναι όμως δική μας υποχρέωση, αν θέλουμε να παραμείνουμε σοσιαλιστές, να εισχωρήσουμε βαθύτερα στα κατώτερα στρώματα των μαζών, στις αληθινές μάζες: αυτή είναι η πλήρης σημασία του αγώνα ενάντια στον οππορτουνισμό και το όλο περιεχόμενο του αγώνα αυτού”.

Το αντάρτικο είναι η ομάδα

Η λειτουργία της ηγεσίας στο αντάρτικο, δηλαδή η λειτουργία του Αντρέας στην RAF, είναι: ο προσανατολισμός - όχι απλώς να ξεχωρίζει, σε κάθε κατάσταση, τα κύρια σημεία από τα ελάσσονα, αλλά, ταυτόχρονα, να έχει, σε κάθε κατάσταση, σφαιρική εικόνα του συνολικού πλαισίου. Να μην αποπροσανατολίζεται, λόγω τεχνικών ή άλλων λεπτομερειών της καθημερινής ζωής, από το στόχο, την επανάσταση, για χάρη της πολιτικής των συμμαχιών, να μην ξεχνά ποτέ το ταξικό ζήτημα και, για χάρη της τακτικής, τα στρατηγικά ζητήματα και αυτό σημαίνει να μην υποτάσσεται στον οππορτουνισμό. Ο Ντούαν λέει: “Είναι η τέχνη του να μπορείς να συνδυάζεις διαλεκτικά την ηθική αδιαλλαξία με την νηφαλιότητα της πράξης, η τεχνική της εφαρμογής του νόμου της εξέλιξης στην ηγεσία της επανάστασης, η οποία μετατρέπει τις προοδευτικές αλλαγές σε ποιοτικά άλματα”. Είναι επίσης η τέχνη “του να μην υποχωρείς λόγω δέους μπροστά στην απεραντοσύνη των σκοπών”, αλλά και να έχεις την αποφασιστικότητα να διδάσκεσαι από τα λάθη, κύρια και πρωταρχικά, να μαθαίνεις. Κάθε επαναστατική οργάνωση, κάθε αντάρτικο, το γνωρίζει αυτό. Η αρχή της πρακτικής απαιτεί την ανάπτυξη τέτοιων ικανοτήτων. Κάθε οργάνωση η οποία στηρίζει την αντίληψή της στον διαλεκτικό υλισμό, έχει κύρια ως στόχο την νίκη του λαού και όχι την δημιουργία μιας κομματικής γραφειοκρατίας και μιας επίπλαστης συντροφικότητας μέσα στα πλαίσια της ιμπεριαλιστικής εξουσίας.

Δεν μιλάμε για δημοκρατικό συγκεντρωτισμό, εφόσον οι αντάρτες πόλεων στην μητροπολιτική Δ. Γερμανία δεν μπορούν να έχουν έναν συγκεντρωτικό μηχανισμό. Δεν είμαστε κόμμα, είμαστε μια πολιτικοστρατιωτική οργάνωση η οποία διαμορφώνει την λειτουργία της ηγεσίας συλλογικά, ξεκινώντας από τα απλά άτομα, τείνοντας να τα ενσωματώσει στις ομάδες, στην συλλογική εμπειρία. Ο στόχος είναι πάντοτε ο ανεξάρτητος, τακτικός προσανατολισμός του μαχητή, του αντάρτη, του στελέχους. Η συλλογικότητα είναι μια πολιτική εξέλιξη που γίνεται παντού αισθητή, στην αλληλεπίδραση, στην επικοινωνία, στην θέληση της αμοιβαίας μάθησης και σε όλα τα επίπεδα δουλειάς και εκπαίδευσης. Οι αυταρχικές δομές ηγεσίας, δεν υφίστανται στο αντάρτικο, διότι στερούνται υλικής βάσης και, επιπλέον, επειδή η αληθινή, δηλαδή, η αυτοδύναμη ανάπτυξη της παραγωγικής ενέργειας κάθε ατόμου συμβάλλει στην αποτελεσματικότητα του επαναστατικού αντάρτικου: το να παρεμβαίνεις επαναστατικά με περιορισμένης εμβέλειας ενέργειες, είναι σαν να κηρύσσεις τον λαϊκό πόλεμο. Η αρχή του ψυχολογικού πολέμου που έχει ως στόχο να εξωθήσει τις μάζες εναντίον του αντάρτη, να τον απομονώσει από τον λαό, είναι ν’ αποκρύψει τους υλικούς, πραγματικούς στόχους της επανάστασης, οι οποίοι είναι η απελευθέρωση από την κυριαρχία του ιμπεριαλισμού, η απελευθέρωση κατεχόμενων περιοχών, η κατάργηση της αποικιοκρατίας και της νεοαποικιοκρατίας, η συντιβή της αστικής δικτατορίας, η ανατροπή των στρατιωτικών δικτατοριών, η κατάργηση της εκμετάλλευσης, του φασισμού και του ιμπεριαλισμού, να αποπροσανατολίσει τον λαό μέσω της ψυχολογικής προπαγάνδας που εξωθεί στην ιδιώτευση, καθιστώντας το ευνόητο αδιανόητο, το εύλογο παράλογο, επιτυγχάνοντας έτσι να εμφανίσει τον ανθρωπισμό των επαναστατών σαν χυδαία απανθρωπιά. Η τεχνική είναι η εξής: διαστρέβλωση, ψεύδη, λάσπη, ρατσισμός, χειραγώγηση, αφύπνιση ασυνείδητων φόβων του λαού, των υπαρξιακών φόβων και προκαταλήψεων, που συνδέονται με άγνωστες δυνάμεις με βάση την αδυναμία απέναντι στο άγνωστο και όλα αυτά έχουν αποτυπωθεί σαν πυρινη σφραγίδα στις σάρκες των λαών, εξαιτίας αιώνων αποικιοκρατίας και εκμετάλλευσης.

Στην προσπάθεια των γουρουνιών να καταστρέψουν, μέσω του ψυχολογικού πολέμου και της εξώθησης στην ιδιώτευση, την υπόθεση - την επαναστατική πολιτική, την ένοπλη αντιιμπεριαλιστική πάλη στην μητροπολιτική Δ.Γερμανία, την επίδρασή τους στην συνείδηση του λαού - μας εμφανίζουν ως ίδιους μ’ αυτούς, ότι η δομή της RAF είναι ίδια με την δομή του κράτους, αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο διαμορφώνονται και λειτουργούν οι δομές της εξουσίας τους: είτε πρόκειται για την Κου Κλούξ Κλαν, την Μαφία, την CIA είτε για οποιοδήποτε άλλο χαρακτηριστική πρόσωπο του ιμπεριαλισμού και των ανδρίκελών του, που επιβάλλουν δια της βίας τα συμφέροντά τους με εκβιασμό, δωροδοκία, ανταγωνισμό, πατρονάρισμα, κτηνωδία και πατώντας επί πτωμάτων. Στον ψυχολογικό πόλεμο που έχουν εξαπολύσει εναντίον μας, τα γουρούνια ποντάρουν στην εσωτερίκευση της πίεσης για αυξημένη παραγωγικότητα και του φόβου, τα οποία το σύστημα έχει εμφυτεύσει στον καθένα μας, όντας αναγκασμένοι να πουλάμε την εργατική μας ενέργεια απλά και μόνο για να επιβιώνουμε. Ποντάρουν στα υποβολιμιαία σύνδρομα του αντικομμουνισμού, του αντισημιτισμού, της σεξουαλικής καταπίεσης, της θρησκείας, των αυταρχικών εκπαιδευτικών συστημάτων, του ρατσισμού, της πλύσης εγκεφάλου μέσω της κουλτούρας του καταναλωτισμού και των ιμπεριαλιστικών ΜΜΕ, της αναμόρφωσης και του “οικονομικού θαύματος” με τα οποία αιώνες τώρα βομβαρδίζουν τους λαούς. Το δυσκολότερο πράγμα για το αντάρτικο κατά την αρχική του φάση, ήταν η επιλογή των πρώτων ενεργειών. Το πως θα καθορίζονται από την πίεση του σσυστήματος, χωρίς να βλέπουν την εικόνα του εαυτού τους με τα μάτια των ΜΜΕ, χωρίς φόβο. Οι σύντροφοι πρέπει να ενεργούν με βάση πραγματικές εμπειρίες, τις δικές τους και του λαού. Διότι ο αντάρτης βασίζεται σ’ αυτά τα δεδομένα, τα καθημερινά βάσανα του λαού: την εκμετάλλευση, την τρομοκρατία των ΜΜΕ, την ανασφάλεια επιβίωσης, παρόλη την ανάπτυξη της τεχνολογίας και την αφθονία πλούτου που υπάρχει σ’ αυτή την χώρα, την ψυχική αρρώστεια, την παιδεραστία, την σχολική αθλιότητα και την στεγαστική μιζέρια. Εκείνο που εξέπληξε περισσότερο το ιμπεριαλιστικό κράτος αναφορικά με την δράση μας, ήταν το ότι η RAF καταγράφηκε στην συνείδηση του λαού ως αυτό που πραγματικά είναι: πρακτική, η οποία αποτελεί λογική και διαλεκτική απόρροια των υφιστάμενων συνθηκών, δράση, η οποία ως έκφραση των πραγματικών συνθηκών, μοναδική έκφραση της μόνης ρεαλιστικής πιθανότητας αλλαγής των συνθηκών αυτών, τις οποίες ξεπερνά, προσφέρει ξανά την αξιοπρέπεια στο λαό και δίνει νόημα στους αγώνες, στις επαναστάσεις, στους ξεσηκωμούς, στις ήττες και στις εξεγέρσεις του παρελθόντος, για μια ακόμη φορά, καθιστά το λαό ικανό ν’ αποκτήσει συνείδηση της ιστορίας του. Διότι όλη η Ιστορία είναι ιστορία ταξικών αγώνων, διότι ο λαός, έχοντας χάσει την αίσθηση του μεγέθους της επαναστατικής ταξικής πάλης, είναι αναγκασμένος να ζει σ’ ένα μη ιστορικό επίπεδο, στερούμενος αυτοσυνείδησης και, επομένως , αξιοπρέπειας. Σ’ ότι αφορά τον αντάρτη, ο καθένας καθορίζει ο ίδιος ποιά θέση κατέχει, διότι, τελικά, καθίσταται ικανός ν’ αντιληφθεί το επίπεδό του, την θέση του στην ταξική κοινωνία, μέσα στα πλαίσια του ιμπεριαλισμού και να αυτοκαθορισθεί. Διότι πολλοί πιστεύουν ότι είναι με το μέρος του λαού, όταν όμως ο λαός άρχισει ν’ αγωνίζεται, το βάζουν στα πόδια, τον αποκηρύσσουν, βάζουν φρένο και πηγαίνουν με το μέρος της αστυνομίας. Αυτό είναι το ζήτημα που έθεσε αμέτρητες φορές ο Μαρξ, δηλαδή, ότι ένα άτομο δεν είναι αυτό που ισχυρίζεται πως είναι, αλλά το προϊόν των πραγματικών λειτουργιών του και του ρόλου την στην ταξική κοινωνία, εκτός κι αν ενεργεί συνειδητά εναντίον του συστήματος, δηλαδή, παίρνοντας τα όπλα και αγωνιζόμενο επειδή το εκμεταλλεύεται το σύστημα και επειδή, ουσιαστικά, προσπαθούν να τον καταστήσουν εργαλείο εξυπηρέτησης των στόχων του συστήματος. Τα γουρούνια, μέσω του ψυχολογικού πολέμου, προσπαθούν ν’ ανατρέψουν τα δεδομένα εκείνα τα οποία είναι εύλογα στην λειτουργία του αντάρτικου και που συνίστανται στο ότι οι άνθρωποι δεν εξαρτώνται από το κράτος αλλά το κράτος από τους ανθρώπους, ότι ο λαός δεν στηρίζεται στις μετοχικές εταιρείες, τις πολυεθνικές, τα εργοστάσιά τους, αλλά τα καπιταλιστικά γουρούνια στηρίζονται στο λαό, ότι η αστυνομία δημιουργήθηκε όχι για να προστατεύει τον λαό από τους εγκληματίες αλλά για να προστατεύει το σύστημα εκμετάλλευσης του ιμπεριαλισμού από τον λαό. Οι άνθρωποι δεν εξαρτώνται από το σύστημα δικαιοσύνης, αλλά η δικαιοσύνη από τους ανθρώπους, δεν στηριζόμαστε στην παρουσία αμερικάνικων στρατευμάτων και θεσμών, εδώ στην Γερμανία, αλλά ο ιμπεριαλισμός των ΗΠΑ έχει ανάγκη την δική μας στήριξη. Μέσω της προσωποποίησης και της ψυχολογικοποίησης, προβάλλουν σε μας τα στερεότυπα της καπιταλιστικής ανθρωπολογίας, την πραγματικότητα της χαρακτηροδομής τους, όντας δικαστές, κράτος, εισαγγελείς, δεσμοφύλακες, φασίστες, το γουρούνι απολαμβάνει την αλλοτρίωσή του και ζει βασανίζοντας τους άλλους, καταπιέζοντάς τους, χρησιμοποιώντας τους και η ύπαρξή του συνίσταται στην δημιουργία καριέρας, την άνοδο, την ανέλιξη, ζώντας εις βάρος των άλλων δια της εκμετάλλευσης της πείνας και της αθλιότητας, μιας αθλιότητας μερικών δισεκατομμυρίων ανθρώπων στον Τρίτο Κόσμο και εδώ.

Η άρχουσα τάξη μας μισεί διότι, παρά τα 100 χρόνια καταστολής, φασισμού, αντικομμουνισμού, ιμπεριαλιστικών πολέμων, γενοκτονίας ολόκληρων εθνών, η επανάσταςση ορθώνει ξανά το ανάστημά της. Με τον ψυχολογικό πόλεμο, το κράτος των γουρουνιών προσπαθεί να μας ξεφορτωθεί και, ειδικά, τον Αντρέας ο οποίος είναι η ενσάρκωση του πλήθους, ο εχθρός λαός, αυτό που μισούν και φοβούνται, αναγνωρίζουν στο πρόσωπό μας ότι τους απειλεί και ό,τι θα τους ανατρέχει – την επαναστατική αποφασιστικότητα, την επαναστατική δύναμη, την πολιτικοστρατιωτική δράση, την δική τους αδυναμία, τα περιορισμένα μέσα τους – από την στιγμή που ο λαός θα πάρει τα όπλα και θ’ αρχίσει ν’ αγωνίζεται. Το κράτος δεν δυσφημίζει εμάς, αλλά την ίδια την ύπαρξή του, διότι όλες οι συκοφαντίες κατά των ανταρτών, κάνουν αυτούς που τις διαδίδουν να συνειδητοποιήσουν τις γουρουνίσιες κοιλιές τους, τους στόχους τους, τις φιλοδοξίες και τους φόβους τους. Ακόμη και η αυτόκλητη «πρωτοπορία», λογουχάρη, στερείται ουσιαστικού νοήματος. Το να είσαι πρωτοπορία είναι μια λειτουργία η οποία δεν επιδέχεται διεκδίκηση και αυτοδιορισμό, είναι μια λειτουργία την οποία αναθέτει ο λαός στον αντάρτη, λόγω της δικής του συνειδητοποίησης, μέσα στα πλαίσια της διαδικασίας αφύπνισης και επανανακάλυψης του ρόλου του στην Ιστορία, ανακαλύπτοντας τον ίδιο του τον εαυτό μέσω της αντάρτικης δράσης, αναγνωρίζοντας την ατομική και συλλογική αναγκαιότητα καταστροφής του συστήματος, μέσω της αντάρτικης δράσης η οποία έχει ήδη καταστεί συλλογική αναγκαιότητα. Η έννοια της αυτόκλητης προτωπορίας, εμπεριέχει ένα στοιχείο ελιτισμού, το οποίο χαρακτηρίζει την άρχουσα τάξη, που επιδιώκει την κυριαρχία. Δεν έχει τίποτα κοινό με την έννοια της ακτημοσύνης του προλεταριάτου, με την χειραφέτηση, τον διαλεκτικό υλισμό και τον αντιιμπεριαλιστικό αγώνα.

Η διαλεκτική της Επανάστασης και της Αντεπανάστασης

Η διαλεκτική της στρατηγικής του αντιιμπεριαλιστικού αγώνα συνίσταται στο ότι: μέω της αντίστασής μας, των αντιδράσεων του συστήματος, της κλιμάκωσης της Αντεπανάστασης, της μετατροπής του συγκαλημμένου στρατιωτικού νόμου σε απροκάλυπτο, ο εχθρός προδίδει την θέση του, αποκαλύπτεται και έτσι, λόγω του δικού του τρόμου, κάνει τις μάζεις να ξεσηκωθούν εναντίον του, δηλαδή, επιτρέπει στις αντιθέσεις να οξυνθούν και , με τον τρόπο αυτό, προοθεί τον επαναστατικό αγώνα.

Μαριγκέλα: «Η βασική αρχή της επαναστατικής στρατηγικής, σε συνθήκες διαρκούς πολιτικής κρίσης, τόσο στην πόλη όσο και στην ύπαιθρο, συνίσταται στην ανάληψη τέτοιου είδους επαναστατικών ενεργειών, ώστε να εξαναγκάζεται ο εχθρός να αφαιρεί το υποτιθέμενο δημοκρατικό του προσωπείο και να κηρύσει το κράτος σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Τότε, όλα τα κοινωνικά στρώματα δυσαρεστούνται και η κατάσταση στρατιωτικής έκτακτης ανάγκης έκτακτης ανάγκης θεωρείται υπεύθυνη για τα δεινά του λαού». Ένας πέρσης σύντροφος, ο Α.Π. Πουγιάν, λέει: «μέσω της πίεσης που επιφέρει η επιδείνωση της κατάστασης, εξαιτίας της σύγκρουσης των αντεπαναστατικών δυνάμεων με τηους μαχητές της αντίστασης, όλες οι άλλες ελεγχόμενες ομάδες και τάξεις, θα υποστούν, αναπόφευκτα, περαιτέρω καταπίεση. Έτσι, η άρχουσα τάξη οξύνει τις αντιθέσεις ανάμεσα σ’ αυτήν και τις καταπιεζόμενες τάξεις και με την δημιουργία ενός τέτοιου κλίματος, το οποίο γεννιέται από την δύναμη των πραγμάτων, προωθεί γοργά την πολιτική συνειδητοποίηση των μαζών».

Και ο Μαρξ: «Η επαναστατική πρόοδος καθορίζει την πορεία της όταν δημιουργείται μια ισχυρή, αυτοδύναμη αντεπανάσταση, γεννώντας έναν αντίπαλο, ο οποίος, μοιραία, θα εξελιχθεί από ένα κόμμα εξέγερσης σε ένα αληθινό επαναστατικό κόμμα, λόγω της σύγκρουσής του με τους αντεπαναστάτες».

Όταν το 1972, τα γουρούνια κινητοποίησαν 150.000 όργανά τους, στην προσπάθεια τους να εξαρθρώσουν την RAF, μέσω της αναζήτησης καταζωτούμενων από την τηλεόραση, της παρέμβασης του Καγκελλάριου, της σύνδεσης όλων των αστυνομικών δυνάμεων με το Ομοσπονδιακό Γραφείο, αυτό σήμαινε ότι ενεργοποιήθηκε όλο το άψυχο και έμψυχο δυναμικό του κράτους, εξαιτίας ενός μικρού αριθμού επαναστατών, έγινε προφανές, σε υλική βάση, ότι το μονοπώλιο της κρατικής βίας έχει τα όριά του, ότι οι δυνατότητές του μπορεί να εξαντληθούν, ότι ο ιμπεριαλισμός, είναι, από άποψη τακτικής, ένα ανθρωποφάγο τέρας, αλλά, στρατηγικά, μια χάρτινη τίγρη. Έγινε κατανοητό, σ’ ένα υλικό επίπεδο, ότι εναπόκειται σε μας το αν θα συνεχισθεί η καταπίεση, καθώς και το αν θα την συντρίψουμε.